Kanonizacja św. Andrzeja Boboli

Dnia 17 kwietnia b.r. w pierwszy dzień wielkanocy odbyła się w Rzymie w bazylice św. Piotra kanonizacja błogosławionego Andrzeja Boboli, naszego rodaka, Apostoła Podlasia i męczennika za wiarę. Na uroczystości te przybyły pielgrzymki z całej Polski, które zalały plac około bazyliki św. Piotra. Osobną grupę, stanowili przedstawiciele Episkopatu Polskiego z J. Em. ks. kardynałem Kakowskim, oraz delegacja uniwersytetów i świata naukowego Polski. O godz. 9-tej rano do bazyliki św. Piotra wkroczyła wspaniała procesja, towarzysząca Ojcu św. Czoło pochodu stanowiły reprezentacje zakonów, oraz duchowieństwo świeckie. Za niemi niesiono sztandary z wizerunkami nowych świętych: Andrzeja Boboli, Jana Leonardiego i Salvatora da Horta. Korowód papieski otwierał orszak szambelanów i dostojników kościelnych z 26 kardynałami na czele. Papieża niesiono na "sedia gestatoria". Namiestnika Chrystusowego witały tłumy entuzjastycznymi okrzykami. Gdy Ojciec św. usiadł na tronie, złożyli mu hołd kardynałowie, patriarchowie, arcybiskupi, biskupi i opaci, poczem rozpoczął się akt kanonizacji. Po trzykrotnych prośbach adwokatów konsystorjalnych, Ojciec św. odczytał uroczystą formułę kanonizacji. Po uroczystem nabożeństwie pontyfikalnem, które odprawił dziekan Kolegjum świętego, kardynał Granito Pignatelli di Belmonte, Ojciec św. z zewnętrznego balkonu bazyliki św. Piotra udzielił błogosławieństwa "Urbi et Orbi". Dzień kultu św. Andrzeja Boboli został wyznaczony na 16 maja. Relikwje nowego świętego, które dotąd znajdowały się w Rzymie zostaną przewiezione do Warszawy. Zaznaczyć należy, że na specjalnej audjencji przedstawicieli Episkopatu Polskiego u Namiestnika Chrystusowego, Ojciec św. przypomniał, iż rozmawiał jeszcze jako nuncjusz papieski w Warszawie z Marszałkiem Piłsudskim na temat błogosławionego Andrzeja Boboli i konieczności oswobodzenia jego relikwij z rąk bolszewików. Wyniesienie błogosławionego Andrzeja Boboli na ołtarze Pańskie przez "polskiego Papieża" jest jeszcze jednym więcej dowodem ojcowskiego przywiązania Namiestnika Chrystusowego do swej drugiej Ojczyzny, Polski.

Źródło: Światowid nr 17 (715) - 23.04.1938, str.6-7